Το 1996, οι νύνφες των δασών που κατοικούν στις δρύς (εξού και Δρυάδες), ψάχνουν τον τρόπο ώστε να παραμείνουν αθάνατες... Ξέρουν πως ο δρόμος για την αθανασία είναι να χαραχθούν στη μνήμη των ανθρώπων. Αλλά πως όμως?
Περιπλανώμενες στα δάση και αναλύοντας την ανθρώπινη φύση, βρίσκουν τελικά την λύση. Η οσμή και η γεύση είναι το μόνο μέσον που μπορεί να επισφραγίσει τις νύνφες στον ανθρώπινο νου. Έτσι εγκλωβίζουν την ψυχή τους σε ένα μπουκάλι κρασί και τότε ακριβώς γεννώνται οι Δρυάδες.
Αυτό το έμψυχο κρασί που οινοποιείται από τον Γκλίναβο στην Ζίτσα, με τη συμβολή δύο Ελληνικών (Βλάχικο και Μπεκάρι) και δύο ξένων ποικιλιών (Cabernet Sauvignon και Merlot), έχει τόσο χαρακτηριστική όσμη και γεύση, που δεν μπορεί παρά να σε ταξιδεύσει...

Μάτια: Βαθύ κόκκινο με καφέ ανταύγιες και ευδιάκριτα δάκρυα.

Μύτη: Η μύτη του οίνου έχει συνεχή εξέλιξη και απαιτείται τουλάχιστο μία ώρα οξυγόνωση πριν την κατανάλωση του. Όταν ξετυλίξει το πέπλο μυστηρίου του, αρώματα φύλλων δάσους, χώματος και υπόγειου κελαριού, εκδηλώνονται τόσο εμφανώς, που καθιστούν τις Δρυάδες ως το κρασί με το πιο ιδιαίτερο αρωματικό προφίλ.

Στόμα: Ξηρό, γεμάτου σώματος, υψηλής οξύτητας με μαλακές τανίνες. Στόμα που στην γεύση του κουβαλάει λησμονιά. Ίσως άθελα του αυτός είναι και ο λόγος που οι Δρυάδες είναι το αγαπημένο κρασί του πατέρα μου. Μοναχικός και ξενιτεμένος (καθότι καπετάνιος) αγαπά τις γεύσεις που του θυμίζουν το χωριό του. Τις γεύσεις αυτές που τον παραπέμπουν σε παιδικές και βουκολικές οσμές. Πλούσια μακρά επίγευση.

Ευχαριστούμε πολύ τον κ. Γκλίναβο για το μεγάλο Μπορντώ της Ελλάδας!

β9.